Hodowla owiec w Australii

Nigdy nie interesowałam się tym tematem, zawsze myślałam, że najwięcej owiec hoduje się w Anglii, jednak to w Australii jest ich chyba jeszcze więcej.

 

 

Podstawową rasą owiec australijskich są merynosy, stanowiące około 75% populacji owiec. Kolejną rasę stanowią owce krzyżowe, głównie merynosy i border leicester, któe używane są do produkcji wysokiej jakości jagnięciny (jagnię na mięso) poprzez kojarzenie owiec z baranami rasy brytyjskiej krótkiej wełny. Dziewięć procent to wywodzące się z merynosów, podwójne rasy i repliki, rozwinięte w strefach  wysokich opadów dla produkcji wełny z bardziej dopuszczalnej tuszy niż czyste merynosy. Równowagą stada są owce rasy brytyjskiej, rasy długiej wełny używane do wyhodowania doskonałych matek jagnięcych - Border Laicester-

Owce rasy Border Laicester

oraz rasy wełny krótkiej używane do produkowania doskonałej jagnięciny - Poll Dorset, Dorset Horn, Suffolk.

 

Owca rasy Poll Dorset

Owca rasy Dorset Horn

Owce rasy Suffolk

 

 

ROZWÓJ AUSTRALISJKICH OWIEC - MERYNOSÓW

 

Australijskie merynosy są rozpoznawane na całym świecie za ich zdolność do produkowania czystej, białej wełny, która jest miękka i cienka i zarazem mocna.

Żadna inna rasa nie może dorównać miękkością i doskonałością futerka australijskim merynosom.

Wiele odmian zostało rozwiniętych w obrębie owiec tego gatunku, a zwłaszcza odmiana Peppina, rozwinięta w 1860 roku przez braci Peppino w dzielnicy Riverina w Nowo Południowej Walii, oraz odmiana południowo-australijska rozwinięta podobnie do odmiany braci Peppino, z większym naciskiem na większy rozmiar ciała i mocniejszą wełnę.

Bracia Peppino początkowo wybrali 200 najlepszych z 6000 owiec z ich własności, aby rozpocząć swój program hodowlany. Zostały one skrzyżowane z baranami Rambouillet ze Stanów Zjednoczonych, które produkowały potomstwo wyróżniające się wysoką produkcją średniej jakości wełny. Barany Merynosowe z Niemiec, Vermonty ze Stanów Żjednoczonych i Lincolny z Anglii zostały także użyte przez braci Peppino w rozwoju ich odmiany owiec.

 

Merynosy

Podobne działania miały miejsce w obrębie Australii, ale były dostosowane do lokalnych warunków środowiskowych. Na przykład strefy wysokich opadów były lepsze dla owiec ras Lincoln i Merynos, gdzie w południowej Australii angielskie owce rasy wełny długiej były używane do produkcji większych i silniejszych owiec zdolnych do znoszenia gorących, suchych, pasterskich warunków.

Istnieję cztery typy owiec - Merynosów w Australii, pierwsza to "super fine", która daje bardzo cienką wełnę, druga to cienka wełna, trzecia to wełna średnia, oraz czwarta mocna wełna.

Czynniki klimatyczne, geograficzne oraz zarządzanie decydują o rozmieszczeniu ich w obrębie Australii. Ogólnie rzecz ujmując, owce o wełnie cienkiej rozwijają się lepiej w chłodniejszych obszarach, gdzie karmienie jest rzadkie, a postępowanie z owcami jest intensywne. Owce o mocnej wełnie rozwijają się lepiej w ostrych i gorących strefach o niskich opadach, gdzie posiadłości są ogromne, a postępowanie mniej intensywne.

Nowa Południowa Walia posiada wiele znakomitych stref do hodowania owiec, od chłodniejszych południowych do północnych płaskowyżów doskonałych dla owiec o bardzo cienkiej wełnie, aż do umiarkowanych, śródlądowych pasterskich obszarów idealnych dla owiec o mocnej wełnie.

W Zachodniej Australii produkuje się wełnę o średniej skali grubości, gdzie większość jej produkcji odbywa się w bardziej umiarkowanych pasterskich obszarach stanu południowo-zachodniego. Trudniejsze warunki które sprzyjają produkcji wełny mocnej to regiony Australii Południowej i Queensland. Wiktoria, podobnie jak Nowa Południowa Walia produkuje szerokiej gamy typy wełny. Na Tasmani produkuje się cieńszą wełnę.

 

Do roku 1820 liczba owiec w Australii osiągnęła w przybliżeniu 120 000 i składała się głównie z owiec hodowlanych na mięso z Przylądka Dobrej Nadziei, Indii, Anglii i Irlandii i ich wynikłych krzyżówek. Na tym etapie jedynie około 30 owiec rasy merynos zostało zaimportowanych do Australii. Jednakże, import około 5000 owiec merynosa w latach dwudziestych XIX wieku i ich krzyżowanie z lokalnymi stadami owiec zbudowało grunt pod australijski przemysł wełniany.

W ciągu następnych trzydziestu lat przemysł pasterski rozszerzył się na kolejne krainy niedaleko Sydney i na Blue Mountains w Nowej Południowej Walii, a dalej na południe do Wiktorii. Import owiec wzrastał wraz z popytem na mięso i wełnę owczą w Australii jak i w Wielkiej Brytanii.

 

Owca rasy Peppina

 

W 1840 roku import owiec do NSW osiągnął 20 000, a w 1848 eksport osiągnął 90 000.

Przed końcem 1850 roku liczba owiec w Australii wzrosła do 16 milionów, lub do 39 owiec na jednego człowieka populacji. Porównując to z dniem dzisiejszym, na jednego człowieka przypada 6 owiec. Liczba owiec wzrosła o kolejne 25% w latach pięćdziesiątych XIX wieku osiągając liczbę 20,1 miliona w roku 1860. Późniejszej połowie XIX wieku producenci wełny wzięli sprawy w swoje ręce. Liczba owiec diametralnie wzrosła z 20,1 miliona w 1860r. do ponad 106 milionów w 1892r.

 

Problemy klimatyczne i ekonomiczne osiągnęły swój szczytowy poziom w czasie depresji w latach 90. XIX wieku i przedłużyły się w czasie suszy w latach1895-1904. Zainfekowało to poważnie produkcję wełny w końcu XIX wieku. Liczba owiec spadłą z 106 milionów w 1892r. do 54 milionów w 1903r. Susze nadal niszczyły przemysł pasterski we wczesnej fazie XX wieku i powodowały znaczące spadki w liczbie owiec.

Producenci wełny odetchnęli, gdy w czasie I wojny światowej cała australijska wełna została zakupiona przez rząd brytyjski za 55% wartości sprzed wojny. Dwie dekady musiały minąć, aby liczba owiec wróciła do poziomu z roku 1892. W 1962 roku liczba owiec wzrosła jeszcze raz do 100 milionów. W późniejszych latach dwudziestych 103 miliony sztuk owiec w Australii produkowały 440 000 ton wełny i stanowiły 17% światowej liczby owiec.

Po wybuchu II Wojny Światowej popyt na wełnę w Wielkiej Brytanii znacznie wzrósł. Rządy Australii i Wielkiej Brytanii przystąpiły do kontraktów na zakup produktów australijskich w tym wełny, baraniny i jagnięciny po uzgodnionych cenach. W 1939 roku rządy Wielkiej Brytanii i Australii uzgodniły, że Wielka Brytania wejdzie w posiadanie australijskiej strzyży wełny na czas wojny i na jeden sezon wełniany po ustaniu działań wojennych.

 

Powodzenie przemysłu wełnianego osiągnęło swój szczyt w latach 1950-51, kiedy średnia cena wełny wynosiła 288,4 pensy za kilogram (odpowiednik dzisiejszych 37 dolarów za kg.) Ten krótki lecz jakże niezwykły wzrost cen był skutkiem amerykańskiego popytu na wełnę spowodowaną wojną koreańską. Podczas tego okresu o Australii mówiło się, że znajduje się w "owczym siodle".

 

Okres wysokich cen nie trwał długo. W latach 1951-52 zainteresowanie wełną było o połowę mniejsze niż w poprzednich latach. Niekiedy pojawiały się małe wzrosty w ciągu następnych 20 lat jednakże ceny wełny nadal spadały aż do 1970-71 roku, kiedy to cena spadła aż do 0,60 dolara za kilogram. Do  roku 1970-71 produkcja wełny stanowiła jedynie 15% wartości brutto produkcji rolnictwa. Po spadku cen wełny, szacowany obrót w przemyśle wełnianym wynosił 480 milionów dolarów. Wzrosło to do 4,3 biliona dolarów, a w latach 1999-2000 spadło do 1,7 biliona dolarów.

Dochodowość gospodarstwa w przemyśle wełnianym zawsze była cykliczna i zależała od wahających się cen wełny, rynków eksportowych i warunków pogodowych.

 

W połowie 2002 roku losy przemysłu były niepewne. Polepszenie w cenach wełny nastąpiło w latach 2000-2001, głównie w wyniku wzrostu wysokich cen cienkich włókien wełny, wróciło również zaufanie do tego przemysłu.

 

 

 

Na koniec kilka ciekawostek:

• W latach 2003/2004, 106 milionów owiec zostało ostrzyżonych w Australii dając tym samym 480 milionów kilogramów wełny.
• Australijskie stado składało się w 84,6 % z merynosów, 11,3% z mieszańców i 4,1 % z innych ras na dzień 30 czerwca 2003.
• Strefa pszeniczna owiec Australii zawiera 55 % australijskiego stada owiec, strefa wysokich opadów około 33 %, a strefa pasterska 12 %.
• 30 czerwca 2003 – 73 % całkowitej produkcji wełny w Australii pochodzi z mniej niż 40 % gospodarstw zajmujących się produkcją wełny.

Australijskie Włókna Wełniane

• Zaszła istotna zmiana w profilu średnicy włókien (mikron) wełny strzyżonej w Australii. W latach 1993/1994 zaledwie 8,5 % wełny miało średnicę 19 micronów lub cieńszą. Dziesięć lat później trzydzieści procent włókien posiada te wymiary.
•  Włókna wełniane są w większości wyprodukowane z protein o niskiej zawartości tłuszczu, wapnia i sodu.
• Rosnąc na skórze owiec, wełna naturalnie grupuje się w pasma włókien, gdzie każde pasmo składa się z setek tych włókien.
• Po strzyżeniu wełna jest dzielona na pięć kategorii: futerko, sztuki, brzuch, krocze, kosmyki.
• Najważniejszą cechą wełny w określaniu jej zalet jest średnica włókna, siła pasma włókien, długość pasma, zawartość substancji roślinnych, kolor oraz wydajność.

Eksport australijskiej wełny

• Australia jest największym światowym producentem wełny, produkując ćwierć światowej ilości wełny w latach 2003/2004.
• Podczas, gdy Australia produkuje największą ilość wełny, Chiny posiadają największą populację owiec. Australia znajduje się na drugim miejscu pod względem wielkości populacji owiec.
• Australia eksportuje wełnę do pięćdziesięciu krajów. Chiny są największym nabywcą australijskiej wełny, eksport do Chin wycenia się na 1,1 biliona dolarów w latach 2003/2004.